TOQUİ KAUPOLİKAN  

Fırıl fırıl bora,Kopolikan,(*)   
Sırlı kökünde büyüdü,   
Ak gürgenin!  
Vakt erişip yönetince halkı  
Düşman silahlarına karşı;  
Ha dedi yürüdü ağaç,  
Vatanın katı ağacı!  
Gördü saldırgan:  
Yeşil bir sis ortasından,  
Yaprakların yürüdüğünü.  
Dallar,  
Kocaman kocaman;  
Ve bir urba,  
Sayılmaz yapraklardan;  
Dineldi karşılarına.  
Gördü saldırgan:  
Yer gövdesinin,  
Halk olduğunu;  
Köklerin fışkırdığını,  
Topraktan.  
Bildi ki saldırgan:  
Vakit tamamdır,  
Ölümün ve hayatın vakti,  
Tamam!  
Öbür ağaçlar da bilegeldiler,  
Kırmızı ağaç dalları,  
Soy soycak;  
Orman acılarının dokuları,  
Hepten;  
Odundaki kin budağının,  
Tümü.  
Yitik düşmanın annacında:  
Attı Kopolikan,  
Sarmaşık örtüsünü.  
Bu sultanlık tüyü değil,  
Elvan elvan;  
Bu, misk amber bitkilerden,  
Taç değil;  
Bu, papaz gerdanlığı değil,  
Ipıl ıpıl yanan;  
Bu,ne bir eldiven,  
Ne süs-püs bir Sultan;  
Ağacın yüzü bu,  
Bir heykel direk,  
Devrik bir akasyadan;  
Yağmurun döğdüğü,  
Bir yüz bu;  
Sarmaşık otların,  
Saldırdığı bir baş!  
Yalçın bir evrenin,  
Derin bir bakışı:  
Başbuğ Kopolikan!  
Amansız gözleri dünyanın:  
Başbuğ Kopolikan!  
Ve,  
Duvarlardır devin yanakları,  
Duvarlar:  
Işıklar ve köklerle aşılan.  



Pablo NERUDA

(*)Kopolikan: İspanya istilacılarına karşı savaşan bir yerli    
kahraman.